نسلی ديگر
Tuesday, June 14, 2005
242 _ دوستی
نقل از وبلاگ " کله کشک "
جمعه، 20 خرداد، 1384
از دل برود هر آنکه از ديده رود ...
" دوستی " يا اون چيزی که بيشتر منظورمه : " دوست موندن " ! ، يک فرايند فعاله . فرايند فعال يعنی فرايندی که برای برقراری اش بايد انرژی خرج شه و زمانی که اين صرف انرژی وجود نداشته باشه متوقف ميشه .
قرار نيست من تو رو دوست داشته باشم و تو من رو ، و اين دوست داشتن مثل يه چشمه واسه خودش قل قل بزنه بيرون .
نه . . . !
دوست داشتن يه چاهه که بيرون کشيدن محتوياتش احتياج به پمپ داره .
اگه احساس می کنی بودن کسی از نبودنش بهتره ، يعنی بهت انرژی مثبت ميده و می خوای اين انرژی مثبت ادامه پيدا کنه بايد فعالانه در فرايند دوست داشتن شرکت کنی . يعنی خودت رو مجبور کنی هميشه دوستش داشته باشی . خودت رو وادار کنی خوبی هاش رو ببينی و به ياد داشته باشی . به خودت نهيب بزنی که جای خالی اش رو احساس کنی . به دلت گير بدی که واسه اش تنگ شه . . . سعی کنی زود زود ببينی اش . هميشه کنارش باشی . با زندگی ات هر لحظه قاطی اش کنی . فواصل ديدارتون رو طولانی نکنی ...
و اگه ممکن نيست ، هميشه لذت ديدارها رو به خاطر بياری . خوبی هاش رو به خودت يادآوری کنی . عکسش جلوی چشمت باشه . حرفاش تو ذهنت تکرار شه ...
وگرنه ... فراموش ميشه . وگرنه تمام اون احساسات خودجوشی که در واقع ناشی از عادته طی چند روز يا خيلی زياد حساب کنی چند هفته رنگ می بازه و ناپديد ميشه ...
چون ما آدميزاديم . می فهمی ؟ آدميزاد ! ...
و فراموشی برامون موهبتی ذاتيه که گاهی هم گند می زنه ...
واسه همينه که از دل برود هر آنکه از ديده رود . . .
و اگه می خوای اين اتفاق نيفته ، اگه می خوای تنها نمونی ، اگه می خوای کسی کنارت باشه ، بايد تلاش کنی تا از دل نره و بهترين راه اينکه به خودت زحمت بدی تا هرگز از ديده نره ...
¤ نوشته شده در ساعت 23:4 توسط نگاه
:: posted by فرداد صفاییان, 10:33 PM